Τα στάδια του Αλτσχάιμερ
Τα συμπτώματα της νόσου Αλτσχάιμερ επιδεινώνονται με τον καιρό, αν και ο ρυθμός της εξέλιξης της νόσου παρουσιάζει διαφορά από ασθενή σε ασθενή. ΄
Η νόσος αρχίζει πολλά χρόνια πριν προκαλέσει εμφανή συμπτώματα, καθώς οι χαρακτηριστικές βλάβες της στον εγκέφαλο αναπτύσσονται σε βάθος χρόνου. Έτσι, όταν γίνει η διάγνωση, συνήθως έχουν περάσει ήδη αρκετές δεκαετίες νοσήσεως.
Η διάμεση επιβίωση μετά τη διάγνωση είναι 8-10 χρόνια, αλλά μπορεί να φτάσει έως τα 20 χρόνια.
Συνοπτικά, η νόσος Αλτσχάιμερ έχει επτά στάδια:
1ο στάδιο: Αρχίζει μία-δύο δεκαετίες πριν από την εμφάνιση των συμπτωμάτων, με την ανάπτυξη εγκεφαλικών βλαβών που οδηγούν στη νόσο Αλτσχάιμερ. Στο στάδιο αυτό η ασθένεια δεν είναι ανιχνεύσιμη, ούτε εκδηλώνει ο ασθενής ύποπτα συμπτώματα.
2ο στάδιο: Ο ασθενής εκδηλώνει πολύ ήπια προβλήματα μνήμης ή άλλης νοητικής λειτουργίας, τα οποία όμως δεν επηρεάζουν την λειτουργικότητά του και συνήθως αποδίδονται στην ηλικία.
3ο στάδιο: Οι οικείοι του πάσχοντος αρχίζουν να παρατηρούν ότι παρουσιάζει νοητική διαταραχή. Η νοητική επιδείνωσή του οδηγεί σε καθημερινά, λειτουργικά προβλήματα, που υποδηλώνουν ότι έχει περάσει στο στάδιο της άνοιας.
Ο ασθενής μπορεί μεταξύ άλλων να παρουσιάζει τα εξής:
* Δυσκολίες στην εξεύρεση των σωστών λέξεων για να συνεχιστεί μια συζήτηση.
* Δυσκολίες στον προγραμματισμό των δραστηριοτήτων και των υποχρεώσεών του
* Δυσκολίες στην εκμάθηση του ονόματος νέων γνωριμιών.
Σε αυτό το στάδιο είναι επίσης σύνηθες να χάνει τα προσωπικά αντικείμενά του (συμπεριλαμβανομένων των αντικειμένων αξίας).
Αυτά και πολλά άλλα συμπτώματα τον οδηγούν αργά ή γρήγορα στον γιατρό και στη διάγνωση της νόσου Αλτσχάιμερ.
4ο έως 7ο στάδιο: Στα στάδια αυτά, που συνολικά διαρκούν 8-10 χρόνια κατά μέσον όρο, εμφανίζονται ολοένα περισσότερα και βαθμιαίως επιδεινούμενα συμπτώματα.
Κατά την πρώτη τριετία (στάδιο 4ο) ο ασθενής συνήθως έχει ήπια συμπτώματα χωρίς πολλά λειτουργικά προβλήματα. Μεταξύ άλλων δυσκολεύεται να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις, έχει φτωχή βραχυχρόνια μνήμη (π.χ. δεν θυμάται τι έφαγε για πρωινό), αδυνατεί να διαχειριστεί τα οικονομικά του και να πληρώσει τους λογαριασμούς του, και μπορεί να ξεχνά λεπτομέρειες από ιστορίες της ζωής του.
Από το 4ο στάδιο μπορεί επίσης να εμφανίσει «ακατάλληλες» ή απρόβλεπτες συμπεριφορές ή να ακούει, να βλέπει ή να «ζει» καταστάσεις που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα (παραλήρημα, ψευδαισθήσεις). Αυτού του είδους τα συμπτώματα αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τους οικείους του.
Από το 5ο στάδιο και μετά αρχίζει η πιο σοβαρή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών και η ανάγκη των ασθενών για βοήθεια σε ολοένα περισσότερες καθημερινές δραστηριότητες, ακόμα και στο ντύσιμο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής τους οι ασθενείς χρειάζονται συνεχή φροντίδα διότι αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν ακόμα και σε βασικές ανάγκες (π.χ. δεν μπορούν να φάνε μόνοι τους), ενώ έχουν ακράτεια ούρων και κοπράνων, δυσκολεύονται να περπατήσουν και μπορεί να είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο ή στο κρεβάτι.